Kaybetmek süsler bizi gözyaşlarımızla,
Çıplak hissettirir soğuk bir odada ve tek bırakır;
Anlatamazsın kalbinin gri kokusunu.
Yalnızlık kelimesini giyersin ayağına,
Koşmak gelir içinden,
Oturduğun yerden kalkamazsın.
Ellerin aslında hep fazlaymış sanırsın dokunacak ya da tutacak kalmayınca artık...
Kusarsın dostlarını,
Kafanda anlamsız gelir düşünceleri.
"Son" yazısında izlemeye başlarsın filmleri, kalmaz öncesi aklında.
Titrer nefesin onu düşünerek aldığında...
Anlatılmaz ölüm.
Anlatılmaya başlandığında ise kalmaz.
